Je hebt geleerd om nooit te klagen.

Om altijd door te zetten.

Om alles zelf op te lossen.

En precies dát is waarom je nu vastloopt.

Want sterkte zonder kwetsbaarheid is geen kracht. Het is overleven.

Veel vrouwen die ik spreek herkennen dit.

Ze hebben een succesvolle carrière, een gezin dat draait als een geoliede machine, een leven dat klopt op papier.

Maar ondertussen voelen ze zich moe. Leeg. Opgebrand.

Niet omdat ze zwak zijn.

Maar omdat ze al te lang sterk zijn geweest.

En weet je wat ze dan proberen?

Ze zetten nóg harder hun schouders eronder. Ze kweken een olifantenhuid.

Ze denken: Als ik gewoon nóg sterker ben, dan voel ik dit niet meer.

Maar dát is niet de weg naar echte kracht.

Je redt het niet door jezelf harder te maken.

Je redt het door jezelf dieper te verankeren.

Door niet alleen weerstand te bieden maar ook te voeden wat jou echt energie geeft.

Door niet alleen harder te werken, maar slimmer te kiezen.

Door niet alleen te overleven, maar te léven.

Kracht zit niet in hoeveel je kunt dragen maar in hoe stevig je staat.

Je hebt geen dikkere huid nodig, maar sterkere wortels.

Ik zie het keer op keer: vrouwen die alles hebben wat ze wilden maar zichzelf onderweg ergens kwijt zijn geraakt.

Niet omdat ze niet ambitieus genoeg zijn maar omdat ze een verouderd beeld van hun ambitie nastreven.

Het kan anders.

En dat begint door niet langer alleen door te ploeteren maar de juiste vragen te stellen.

6 + 6 =