Deze vraag kwam ik laatst in een podcast tegen en zette me aan het denken. Vaak hebben we wel een mening over het functioneren van onze baas/ leidinggevende.
Van: “Ik wou dat ze wat meer aandacht voor me had. Waarom ziet ze niet dat ik teveel op mijn bureau heb liggen, het is nooit goed, ik zou wel wat vaker even met haar zitten zodat we mijn workload kunnen bespreken.”
Tot aan: “Ze is geweldig, ze heeft alles onder controle en ze laat me mijn gang gaan. Ik kan altijd bij haar aankloppen als ik vragen heb. Ze luister goed. Ik voel me enorm door haar gesteund.”
En alles in between.
Maar hoe managen we onszelf eigenlijk?
En dan heb ik het over het stemmetje in ons hoofd die de hele dag met ons meeleeft. Die zegt of iets een goed idee is. Of die zegt dat we er goed uit zien, of meent dat er nu toch echt een keer 5 kilo af moet. Als we dit stemmetje nou eens beschouwen als de baas, wat voor een baas ben jij dan voor jezelf?
Ben jij een micromanager die de hele tijd over je (eigen) schouders meekijkt en constant op je (eigen) vingers tikt? Of heb je vertrouwen en geef je jezelf support daar waar nodig?
Denk jij: het lijkt allemaal goed te gaan dus er kan nog wel wat workload (lees: verplichtingen) bij? Of plan jij regelmatig wat tijd met jezelf in om te kijken hoe hoog je work load is, zodat je (bijtijds) kan bepalen of er iets bij kan of dat het misschien wel een beetje minder mag?
Geef je jezelf regelmatig complimenten? Of ben jij het type manager die vooral aandacht geeft aan de zaken die nog niet helemaal lekker lopen.
Misschien ben je wel heel tevreden over je eigen functioneren, dat kan natuurlijk ook.
Waar kom jij op uit als je jezelf een 360° zou geven?
